Benim söyleyeceklerim azalıyor. Ben de azalıyorum. Üzgünüm, ben bitiremiyorum. Sevdiğim yazarların ağızlarında devleşen, o acılı kelimeleri yalamak kolayıma geliyor. Kendimi güvensiz ve ıslak hissediyorum. Tüm sokak köpekleri gibi koyu kahverengi bakıyorum. Hırıl hırıl demleniyorum gölgede. İştah kabartan bu dut ağacı, binaların arasında yapış yapış can çekişiyor. Esince bir şey sanıyorsun da, zavallı tane tane dökülüyor. 

Neden sonra gölgede çiziliyorum, çok koyu.